Ik kwam aan in de mist en het was niet zo’n klein beetje ook. Het was zelfs zo erg dat ik de landing niet eens aan had zien komen. Ik had gehoopt dat ik Cork van bovenaf kon zien maar dat zat er dus helaas niet in. Na een vermoeiende reis, die eigenlijk niet eens zo lang was, kwam ik aan in Ierland. Ik had het zonnetje alleen niet meegebracht. Mijn host-moeder Marie en mijn oppaskindje Tadhg stonden op me te wachten toen ik aankwam terwijl Brian, mijn host-vader, nog in de auto zat. Ik zag meteen al dat Tadhg een drukte maker is maar wat een schatje is het toch. Ze namen me mee uit eten in Cork waarna we nog een uur naar Dungarvan moesten rijden. Zo kwam ik er dus achter dat geen één snelweg in Ierland lichten heeft langs de weg en dat was dus ook de engste rit van mijn leven. En veel van Ierland heb ik niet gezien. Toen we bij het dorp aankwamen gaven ze me nog een tour. Ik kon al zien dat het prachtig was, ook al was het donker, met een klein winkelcentrum, een mooie haven en natuurlijk enorm veel pubs. Het huis was anders dan ik had verwacht. Het is een soort bungalow met maar één verdieping en ik heb echt het gevoel alsof ik in een huisje zit op vakantie. Het is heel klein maar ik heb nog best een grote kamer met een tweepersoonsbed. Die avond ging ik vroeg naar bed met een jetlag van een uur. (Ja, het bestaat.)

Vanochtend kwam Tadhg me wakker maken om te ontbijten. Gelukkig was dat pas om 10 uur. Ik kreeg heerlijk scrambled eggs met toast en natuurlijk deed ik melk in mijn thee. Het was vanochtend aan het regenen maar dat is nu gelukkig gestopt. We gaan zo naar het dorp en dan hoop ik dat ik wat mooie foto’s kan maken. Het is hier nog echt even wennen maar dat is natuurlijk logisch. Ik kan Brian haast niet verstaan en het is ook lastig om Engels te praten tegen Tadhg. Ik ben ook altijd verlegen als ik mensen nog niet ken maar dat zal vanzelf wel overgaan. Nu ga ik mijn gezicht maar weer even laten zien.

Slán - tot ziens